درمان زخم دیابتی با لارو مگس

لارو درمانی یا ماگوت تراپی روشی است که برای درمان زخم های مزمن از جمله درمان زخم دیابتی و درمان زخم بستر کاربرد دارد. به این ترتیب از لارو گونه ای از مگس به نام لوسیلیا سریکاتا (Lucilia sericata) که در آزمایشگاه بدون ویروس رشد می کند، برای درمان بیماران استفاده می شود.

عواملی مانند دیابت، سوختگی، تصادفات و پیری هر ساله باعث گسترش زخم در سراسر جهان می شود. این زخم ها اغلب مزمن بوده و در برابر درمان مقاوم هستند. 15 درصد افراد دیابتی به دلیل عوارض این بیماری دچار زخم پا و قطع عضو می شوند، یعنی در هر 30 ثانیه در دنیا یک پا به دلیل دیابت قطع می شود و 80 درصد از این موارد قابل پیشگیری است.

عفونت های باکتریایی و مقاومت آنتی بیوتیکی در محیط ایجاد کننده آنها از مهمترین مشکلات پیش روی مراکز سوختگی است. باکتری های مقاوم به چندین آنتی بیوتیک از دیرباز مشکلات زیادی را برای بیماران بستری در مراکز سوختگی ایجاد کرده است.

بیماری میاز در اثر تهاجم بافتی توسط لاروهای دوپایان ایجاد می شود که در انسان و حیوانات رخ می دهد. همچنین می توان از آنها برای درمان زخم های عفونی و دیابتی، زخم ها، سوختگی ها، آبسه ها و عفونت های استخوانی استفاده کرد که به آن لارو درمانی می گویند. لاروها قرن ها برای درمان زخم ها مورد توجه بوده اند، در سال 1929 اولین پیشرفت ها در این زمینه توسط دکتر ویلیام بیر از دانشگاه جانز هاپکینز انجام شد. در دهه 1940، پیشرفت در تولید و استفاده از آنتی بیوتیک ها تحقیقات درمان لارو را کاهش داد.

لاروها فراتر از آنتی بیوتیک ها عمل می کنند. آنها هم کار آنتی بیوتیک و هم کار جراح انجام می دهند. اگرچه ایده قرار دادن لارو بر روی زخم برای بسیاری از بیماران ناخوشایند است، بنابراین توجه به مطالعاتی که آنزیم های ترشح شده از لارو لوسیلیا سریکاتا را که در درمان زخم موثر هستند شناسایی می کند، برای تولید داروهای نوترکیب از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

لارو درمانی زخم دیابتی

لارو درمانی به عنوان یک روش ترکیبی برای درمان زخم دیابتی استفاده می‌شود. این روش شامل استفاده از پلاکت‌های خونی، ریشه‌ی نیشکر و سایر اجزای طبیعی می‌شود، که به طور خاص برای افرادی که مقاومت به داروهای دیگر دارند مناسب است. لارو درمانی با کمک فرمولاسیون‌های خاص براساس شرایط بیمار قابل تنظیم است و می‌تواند بهبود قابل توجهی در درمان زخم دیابتی داشته باشد. با این حال، مهم است که بیمار حتماً با پزشک خود مشورت کند قبل از هرگونه روش درمانی جدید، به عنوان این روش برای بعضی از بیماران ممکن است مناسب نباشد و عوارض جانبی نیز احتمال وجود دارد.

لارو چیست؟

به بچه حشره کرم مانند مگس لارو می گویند. این لاروها از ترشحات خود برای برداشتن بافت مرده و عفونی و بهبود وضعیت زخم و در نتیجه تسریع روند بهبودی آن استفاده می کنند. در حال حاضر «لارو درمانی» به عنوان یک روش تایید شده برای درمان زخم های مزمن در کشورهای مختلف از جمله آمریکا، کانادا، انگلستان و اتحادیه اروپا استفاده می شود.

تولید لارو مگس

لاروهای مورد استفاده برای لارو درمانی، لارو مگس Lucilia sericata هستند که به صورت بهداشتی و کاملاً استریل برای درمان در آزمایشگاه آماده شده و امکان انتقال عفونت ندارند.

عکس لارو مگس

مراحل لارو درمانی

پرستار سالمند در این روش لاروها را به مدت یک تا دو روز در زخم بیمار قرار می دهند و به این ترتیب لاروها را با بانداژ مخصوص داخل زخم قرار می دهند و سپس با پانسمان مخصوص زخم را به طور کامل می بندند تا بیمار اجازه دهد. برای مشاهده مستقیم فعالیت های لارو بیمار باید پس از مدتی برای خارج کردن لاروها به کلینیک مراجعه کند. زیرا لاروها به مگس تبدیل شده و باعث درد بیمار می شوند. لارو یک تکنیک جراحی میکروسکوپی است که پزشکان برای رفع نقاط ظریف از آن استفاده می کنند.

درمان زخم دیابت با کرم

کرم‌های درمانی برای زخم‌های دیابتی، درمان موثری برای بهبود زخم‌ها و کنترل التهاب و عفونت آن‌ها می‌باشند. برای مثال، کرم‌های حاوی عوامل ضد التهاب مانند دیکلوفناک (Diclofenac) و نانوذرات نقره به عنوان یک ضد عفونی کننده، می‌توانند برای درمان زخم دیابتی مفید باشند. همچنین، برخی کرم های دیگر نیز محتوی موادی هستند که به مرور زمان زخم را هیدراته و تعمیر می‌کنند. خوب است بدانید که فروشندگان کرم های درمانی به شدت تبلیغات خود را برای فروش کرم‌های خاص دارند، لذا بهتر است که برای تجویز هر کرم با پزشک خود مشورت نمایید و از اینکه کرمی که می‌خرید مواد مضر نداشته باشد اطمینان حاصل کنید.

آیا لارو درمانی درد دارد؟

در طول لارو درمانی، ممکن است دردی شبیه به خارش در محل زخم احساس شود. بیمار معمولاً بین 24 تا 30 ساعت پس از شروع درمان این درد را احساس می کند. یعنی زمانی که لاروها به اندازه کافی بزرگ هستند و می توانید متوجه حرکات آنها شوید. پس از برداشتن لارو، درد از بین می رود.

مزایای لارو درمانی

بار میکروبی را در بستر زخم کاهش می دهد.

لایه مرده، پیش سازها و نکروز زخم را تجزیه و از بین می برد.

بافت گرانولاسیون را افزایش می دهد و خون بیشتری را در بستر زخم فراهم می کند.

عوارض جانبی لارو درمانی

عوارض جانبی داروهای لارو درمانی رایج نیست، اما در برخی موارد اتفاق های نادری رخ می دهد.

یکی از عوارض جانبی درمان انگل اضطراب است. بنابراین، آمادگی روانی بیمار قبل از شروع درمان ماگوت تراپی بسیار مهم است.

برای این منظور پس از ویزیت پزشک در منزل تمام مراحل درمان را به طور کامل برای بیمار توضیح می دهیم.

سایر عوارض جانبی شامل درد و خونریزی است.

کاربرد لارو درمانی

لارو درمانی یک روش جراحی برای برداشتن بافت مرده (پیش ساز و نکروز) از انواع زخم های مزمن و جلوگیری از تخریب بیش از حد بافت نرم و رسیدن عفونت به بافت ها و استخوان های زیرین (استئومیلیت) است. ماگوت تراپی روشی امیدوارکننده برای جلوگیری از قطع عضو به ویژه در بیماران دیابتی است.

مکانیسم عمل لاروها

عملکرد لاروها به شرح زیر است:

1- در بزاق کرم ساوا آنتی بیوتیک آلانتوئین وجود دارد که در برابر باکتری های مختلف موثر است.

2- لارو ها آمونیاک نیز تولید می کنند که بسیار ضد باکتری است و PH زخم را به حدود 8 یا 8.5 می رساند و تجمع باکتری ها را دشوارتر می کند. در نتیجه سرعت بهبود زخم را افزایش می دهد. 3- کرم ها موهای تیز زیادی روی سر خود دارند و تماس فیزیکی آنها با باکتری ها بیشتر آنها را از بین می برد.

4- لاروها همچنین ماده ای شبیه به اینترلوکین 6 ترشح می کنند که باعث بهبود زخم و فیبروبلاست ها می شود.

5- لاروها همچنین باعث خونرسانی بیشتر به محل زخم شده و حرکات زیادی در زخم انجام می دهند که به آرامی ماساژ می دهند.

فعالیت لاروها هر لحظه زخم را کوچکتر می کند، در حالی که با روش های جراحی زخم بزرگ می شود زیرا همراه با برداشتن قسمت عفونی و نکروزه، بخشی از بافت سالم نیز توسط جراح برداشته می شود. لاروها بافت مرده را از بین می برند و ساخت بافت زنده و سالم را فعال می کنند. آنها زخم را از باکتری ها پاک می کنند، بدون اینکه به بافت های زنده و سالم آسیبی وارد کنند.

این کرم ها از بافت عفونی و نکروزه تغذیه می کنند و خود از زخم خارج می شوند. ماگوت تراپی یک روش شناخته شده برای درمان زخم ها و عفونت های مزمن در سراسر جهان است. در این روش لاروهای حشره استریل پس از جوجه ریزی روی زخم قرار می گیرند و از بافت مرده زخم تغذیه می کنند. هنگامی که لاروها بالغ می شوند، از زخم تغذیه نمی کنند و سپس لاروهای دیگر جایگزین می شوند.

فواید عمومی لارو درمانی

۱- در لارو درمانی نیاز به جراحی و برداشتن بافت عفونی نمی باشد.

۲- زمان درمان در این روش کوتاه می باشد زیرا تنها در شرایط پرستاری ویژه هم لازم است که ۳ روز در زخم های عفونی و ۴ماه در زخم های عفونی دیابتی قرار گیرد.

۳- نیاز به بستری شدن در بیمارستان نمی باشد.

۴- هزینه درمان در لارو درمانی کمتر از جراحی است.

۵- در طول درمان فقط نیاز به اکسیژن دارند.

استفاده از لارو مگس برای درمان زخم های دیابتی، زخم ها، سوختگی ها، برای درمان کربونکول ها، انواع خاصی از تومورهای خوش خیم و بدخیم، ناخن ها و… در مواردی که سایر درمان ها مؤثر نیستند یا برای درمان مناسب نیستند بسیار ساده و نسبتا ارزان است. در این روش برخلاف آنتی بیوتیک ها هیچ عارضه ای ایجاد نخواهد کرد. استفاده از لاروتراپی برای ضایعات بدخیم سینه، سوختگی ها، آبسه ها، التهاب های حاد موفقیت آمیز بوده است. در صورت عدم پاسخ به درمان دارویی و جراحی، لاواژ به عنوان آخرین روش درمان زخم مورد استفاده قرار می گیرد. این روش برای بیمارانی که امکان بیرون رفتن از منزل ندارند با نمونه گیری خون در منزل انجام می شود.

لارودرمانی زمانی مفید است که سلامتی بیمار در خطر باشد یا نتواند آنتی بیوتیک ها را تحمل کند. در حالی که سلولهای بیگانه خوار و آنتی‌بیوتیک‌ های خوراکی به خون کافی برای رسیدن به ناحیه  آسیب‌ دیده نیاز دارند. کرم ‌های زخم باز فقط برای شکستن بافت‌ های مرده و پاکسازی زخم از باکتری‌ها به اکسیژن نیاز دارند. این کرم ها همچنین در از بین بردن انواع باکتری ها از جمله استافیلوکوک های مقاوم به متی سیلین موثر هستند.

با استفاده از این روش درمان بیماران دیابتی از یک ماه تا چهار ماه و برای افراد غیر دیابتی از سه روز تا حداکثر 9 روز طول می کشد.

مطالعات در موارد مختلف نشان از توانایی شگفت انگیز لاروهای مگس دارد. لاروها از بافت نکروز تغذیه می کنند و آنها را از بین می برند. بافت پوسیده، عفونی و تخریب شده در این روش به صورت چرک خارج می شود. اما اینکه آیا می توان از آنها برای درمان تومورها استفاده کرد یا خیر موضوعی است که نیاز به تحقیق و مطالعه بیشتر دارد.

در هر صورت، تومور باید سطحی باشد تا لاروها را در خود جای دهد. تومورها به خصوص تومورهای سطحی را می توان با این روش درمان کرد. از آنجایی که لاروها از بافت نکروز تغذیه می کنند و تومور بافت نکروزه را تشکیل می دهد، ممکن است بتوانند این بافت را از بین ببرند.

امروزه پزشکان از کرم های طبی برای درمان زخم ها با برداشتن بافت مرده و تمیز کردن بافت مرده استفاده می کنند.

استفاده از لارو مگس بخشی از یک رشته بزرگتر علم پزشکی به نام بیوتراپی است که در آن موجودات زنده مانند زالو یا زنبور عسل به طور مستقیم به عنوان درمان استفاده می شوند. طرفداران این روش درمانی معتقدند که آینده بیوتراپی امیدوار کننده است. آنها معتقدند که زیست درمانی به بخشی جدایی ناپذیر از مراقبت از زخم تبدیل خواهد شد. در نتیجه 300 میلیون سال است که طبیعت این کار را برای انسان انجام می دهد. ما فقط از این هدیه و موهبت باید نهایت استفاده درست را داشته باشیم.

اگر برای بیمار دیابتی خود در منزل نیازی به درمان با لارو مگس داشتید می توانید از خدمات پرستاری در منزل ارسطو با تمام امکانات آن استفاده کنید.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• https://nurse21 com/درمان-زخم-دیابتی-با-لارو-مگس/
• https://nurse21 com/درمان-زخم-دیابتی-با-لارو-مگس/#:~:text=لارو درمانی یا ماگوت تراپی درمان بیماران استفاده می شود
• استفاده از مگس در زخم بستر

چه بیمارانی به اکسیژن نیاز دارند؟

شما نمی توانید بدون اکسیژن زندگی کنید. برخی از بیماران مانند پنومونی، آسم، سندرم تنفسی و …  در طول تنفس طبیعی نمی توانند اکسیژن لازم را به ریه ها برسانند. در این موارد می توان با اجاره  دستگاه اکسیژن ساز این مشکل را در منزل برای این عزیزان حل کرد. به عنوان مثال، ریه های نوزادان مبتلا به سندرم دیسترس تنفسی به اندازه کافی سورفاکتانت ترشح نکرده و نمی تواند به طور طبیعی اکسیژن کافی دریافت کند. یک دستگاه اکسیژن ساز اکسیژن را وارد خون و ریه های نوزادان کرده و از مرگ آنها جلوگیری می کند. آیا هر کسی با هر درجه ای از بیماری تنفسی می تواند از دستگاه اکسیژن ساز استفاده کند؟ ایا دستگاه های اکسیژن‌ساز انواع مختلفی دارند ؟ بهترین نوع دستگاه اکسیژن‌ساز چیست؟

اکسیژن درمانی

اکسیژن درمانی فرآیندی است که در آن بیمار اکسیژن دریافت می کند. این یک گزینه درمانی برای افرادی است که نمی توانند اکسیژن کافی برای خود تامین کنند. کمبود اکسیژن برای افراد مبتلا به بیماری های ریوی مانند آسم، بیماری انسداد مزمن ریه (COPD)، ذات الریه، یا سایر بیماری ها مانند نارسایی قلبی و آپنه خواب رخ می دهد.

اکسیژن درمانی برای بیماران مبتلا به کووید-19 یا کروناویروس که مشکلات تنفسی و هیپوکسی (کمبود اکسیژن در بدن) دارند نیز ارائه می شود. اکسیژن درمانی سطح اکسیژن خون بیماران را بهبود می بخشد و به آنها کمک می کند تا احساس بهتری داشته باشند.

دستگاه اکسیژن‌ساز چیست؟

دستگاه های اکسیژن ابزارهای پزشکی هستند و متخصصان ممکن است به دلایل مختلفی استفاده از آنها را به بیماران توصیه کنند. به طور طبیعی ریه ها اکسیژن را جذب کرده و به خون می فرستند. اشباع اکسیژن در خون را می توان با کمک پالس اکسیمتری اندازه گیری کرد. اگر غلظت اکسیژن در خون کمتر از حد معینی باشد، پس از ویزیت پزشک در منزل استفاده کوتاه مدت یا طولانی مدت از دستگاه اکسیژن را توصیه می کنند.

انواع دستگاه اکسیژن‌ساز

دستگاه‌های اکسیژن انواع و مدل‌ های مختلفی دارند، اما معمولاً از نظر حمل‌ونقل به دو دسته ثابت و قابل حمل طبقه بندی می‌ شوند:

1- دستگاه اکسیژن‌ساز ثابت

این دستگاه ها اغلب در بیمارستان ها و در خانه برای بیمارانی که نیاز به اکسیژن درمانی مداوم و طولانی مدت دارند استفاده می شود. یک مولد اکسیژن پیوسته به طور مداوم اکسیژن تولید می کند. شاید برایتان سوال باشد این کار چگونه انجام می شود ؟ به عبارت دیگر، برخلاف اکسیژن سازی در پالس های متقاطع (فاصله زمانی مشخص)، دم و بازدم هر بیمار به این دستگاه بستگی دارد. یک دستگاه اکسیژن ساز ثابت نیز می تواند جابجا شود و برخی از مدل ها دارای چرخ هستند. اما به دلیل اندازه و سختی جابجایی آنها نمی توانید به راحتی مدل های قابل حمل آنها را حرکت دهید.

2- دستگاه اکسیژن‌ساز قابل حمل

در مقایسه با یک مدل ثابت، دستگاه های اکسیژن قابل حمل کوچکتر هستند و وزن کمتری دارند و معمولاً فقط به صورت پالس (منقطع) اکسیژن تولید می کنند. هنگامی که شارژ این نومنه دستگاه های اکسیژن کم شود، دستگاه شروع به هشدار می کند. این دستگاه ها همچنین دارای یک باتری اضافی هستند که به مشتری کمک می کند تا دستگاه را راحت تر حمل کند. عمر باتری دستگاه در مدل های مختلف متفاوت است. به عنوان مثال، شارژ برخی از باتری ها 1 ساعت و برخی تا 8 ساعت طول می کشد. دستگاه های اکسیژن ساز خانگی گران تر از اکسیژن سازهای ثابت هستند.

تفاوت‌ اساسی دستگاه اکسیژن‌ساز پرتابل و ثابت

تفاوت مهم این دو دستگاه در عملکرد آنها است. این دو دستگاه به روش های مختلف اکسیژن تولید می کنند و شما نمی توانید به جای یکدیگر از آنها استفاده کنید. زیرا همانطور که قبلاً گفتیم جریان اکسیژن رسانی آنها با یکدیگر متفاوت است. دستگاه های اکسیژن ساز قابل حمل، اکسیژن را به صورت ضربانی تولید می کنند ولی  اکسیژن سازهای ثابت به طور دائم می توانند اکسیژن را به بیمار برسانند.

مزایا و معایب دستگاه اکسیژن‌ساز

دستگاه های اکسیژن ساز با تولید اکسیژن خالص، عملکرد ریه را بهبود می بخشند و جریان خون را تنظیم و تصفیه می کنند. وجود این دستگاه استرس ناشی از مشکلات تنفسی را از بیمار و پرستار سالمند می کاهد و باعث ایجاد آرامش می شود. از سوی دیگر، خون رسانی به بافت های بدن، افزایش طول عمر و بهبود سیستم عصبی روند بهبودی بیمار را سرعت می بخشد.

اما نباید خودتان بدون نظر پزشک از دستگاه اکسیژن ساز استفاده کنید. به دلیل استفاده نادرست از دستگاه و عوارض طولانی مدت ممکن است سمیت اکسیژن عوارض جانبی برای بیمار در پی داشته باشد. باید غلظت اکسیژن را طبق دستور پزشک تنظیم کنید. دوز نادرست می تواند ریه ها و راه های هوایی را خشک کند.

توصیه‌هایی برای خرید دستگاه اکسیژن‌ساز

اول از همه، بودجه خود را تعیین کنید و تصمیم بگیرید که چقدر می توانید بپردازید. توصیه می کنیم یک منبع اکسیژن جدید را با گارانتی از یک فروشگاه معتبر لوازم پزشکی خریداری کنید. اگر تصمیم به خرید اکسیژن ساز کارکرده و دست دوم گرفته اید، باید به مواردی مانند عمر، گارانتی و قیمت توجه ویژه ای داشته باشید. از پزشک خود بپرسید که بیمار شما به چند واحد و چه غلظتی از اکسیژن نیاز دارد. همچنین بررسی کنید که آیا اکسیژن خودکار یا پالسی می خواهید. میزان تولید اکسیژن در دقیقه، سلامت دستگاه، قابل حمل یا ثابت بودن، جنس بدنه، عمر و دوام دستگاه از مواردی است که باید به آن توجه کنید.

برای استفاده صحیح از دستگاه اکسیژن ساز بهتر است کاتالوگ، دفترچه راهنما و ویدیوهای منتشر شده آنلاین را به دقت بررسی کنید تا مطمئن شوید دستگاه همان چیزی است که شما نیاز دارید. اگر فروشنده اطلاعات مورد نیاز دستگاه را به شما نمی دهد، بهتر است آن را نخرید. خواندن نظرات سایر مشتریان به شما کمک می کند تا خریدی مطمئن تر و بهتر داشته باشید.

عوارض جانبی اکسیژن درمانی

به طور کلی، اکسیژن درمانی بی خطر در نظر گرفته می شود. با این حال، ممکن است برخی از عوارض جانبی زیر را داشته باشد:

خواب آلودگی

سردرد مخصوصاً در صبح

خستگی.

بینی خشک یا خونی

کلاستروفوبیا

فشار گوش

اگر هر یک از عوارض فوق را تجربه کردید، با پزشک خود صحبت کنید.

قرار گرفتن طولانی‌ مدت در معرض اکسیژن (بیش از نیاز) می‌تواند باعث مسمومیت با اکسیژن در برخی افراد شود و نباید بدون مشورت با پزشک خود اکسیژن درمانی را امتحان کنید. مسمومیت با اکسیژن می تواند باعث التهاب برونش ها (راه های هوایی در ریه ها) و نای (لوله های تنفسی) شود و به آلوئول ها (کیسه های هوایی در ریه ها) آسیب بیشتری وارد کند. اثرات مسمومیت با اکسیژن در عرض 24 ساعت رخ می دهد و می تواند به صورت درد قفسه سینه، سنگینی و مشکل در تنفس ظاهر شود. اگر در این زمان بیمار شما با مشکل روبرو شد بهتر است از مراکز خدمات پرستاری اعزام آمبولانس به محل را در خواست کنید.

دستورالعمل استفاده از اکسیژن درمانی در خانه

اکسیژن درمانی می تواند زندگی را نجات دهد. این یک مداخله پزشکی است و مانند هر مداخله دیگری باید تنها با راهنمایی پزشک متخصص انجام شود.

افرادی که اکسیژن درمانی را در خانه انجام می دهند باید این دستورالعمل ها را دنبال کنند:

– از کشیدن سیگار در نزدیکی دستگاه اکسیژن ساز خودداری کنید. اگرچه اکسیژن به خودی خود قابل اشتعال نیست، اما از شعله های آتش پشتیبانی می کند. بنابراین دستگاه را در فاصله حداقل 2 متری از هرگونه شعله نگه دارید و در صورت انجام اکسیژن درمانی از کشیدن سیگار به طور کامل خودداری کنید.

– سیلندرها را به درستی نگهداری کنید تا از آسیب یا نشت جلوگیری شود.

– اطمینان حاصل کنید که تمام وسایل برقی خانه شما به خوبی کار می کنند، به طوری که جرقه ای به خصوص در کنار سیلندرها یا دستگاه های اکسیژن رسانی وجود نداشته باشد.

– اگر شما یا بیمار در سفر هستید، همیشه از سطح اکسیژن موجود در دستگاه آگاه باشید.

چگونه پزشک متوجه نیاز شما به اکسیژن درمانی می ‌شود؟

علاوه بر علائم، پزشک ممکن است سطح اکسیژن خون شما را با موارد زیر کنترل کند:

1- پالس اکسیمتری

پالس اکسیمتری آزمایشی است که از یک اتصال کوچک مانند یک دستگاه الکترونیکی( پالس اکسیمتر) برای تعیین میزان اکسیژن خون (اشباع اکسیژن خون) استفاده می کند. این دستگاه را می توان به انگشتان دست، گوش، پا، بینی، انگشتان پا یا پیشانی وصل کرد.

یک پالس اکسی متر پرتوهای نور را از طریق خون می فرستد تا میزان اکسیژن موجود در خون را بخواند. به طور معمول، اشباع اکسیژن خون در این دستگاه باید بین 95 تا 100 درصد باشد.

بدن شما برای عملکرد صحیح به حداقل 89 درصد اشباع اکسیژن نیاز دارد. هنگامی که اشباع اکسیژن خون زیر 89 درصد است، اکسیژن مکمل مورد نیاز است.

2- گاز خون شریانی

آزمایش گاز خون به طور دقیق میزان دی اکسید کربن و اکسیژن خون را اندازه گیری می کند. این آزمایش برای بررسی عملکرد ریه ها در تبادل گاز استفاده می شود. برای این آزمایش، پزشک از شریان ها خون می گیرد تا میزان گاز موجود در آن را اندازه گیری کند.

انواع اکسیژن درمانی

اکسیژن درمانی از طریق ماسک صورت یا لوله هایی که در بینی یا نای بیمار قرار داده می دهند، انجام می شود. برای ذخیره و تامین اکسیژن از دستگاه های زیر استفاده می کنند:

1- دستگاه اکسیژن ساز

اکسیژن سازها دستگاه هایی هستند که می توانند هوای تنفسی را بهبود بخشند و میزان اکسیژن موجود در آن را بین 85 تا 95 درصد متمرکز کنند. سطح اکسیژن طبیعی در هوا 21 درصد است. این به ریه های بیمار کمک می کند تا اکسیژن بیشتری دریافت کنند. یک دستگاه اکسیژن بزرگتر می تواند 14-23 کیلوگرم وزن داشته باشد و اکسیژن را به لوله گاز پزشکی در بیمارستان ها برساند و در نزدیکی بیمار قرار گیرد. منبع اکسیژن نیز می تواند قابل حمل باشد و در خانه استفاده شود. لپ‌تاپ‌ ها کوچک‌تر و سبک‌تر هستند اما اکسیژن کمتری نسبت به اکسیژن سازهای صنعتی دارند. برخی از دستگاه های اکسیژن به طور مداوم اکسیژن را تحویل می دهند در حالی که برخی دیگر اکسیژن را به صورت پالس تحویل می دهند.

2- سیلندرهای گاز فشرده

سیلندرهای گاز فشرده همانطور که از نامشان پیداست حاوی اکسیژن فشرده در داخل چندین مخزن/سیلندر هستند. سیلندرها حاوی 100% اکسیژن با فشار حدود 15169 کیلو پاسکال و حدود 21 درجه سانتیگراد هستند. سیلندرهای بزرگتر در بیمارستان ها استفاده می شوند و می توانند گاز پزشکی را مستقیماً به مجاری حمل و نقل برسانند. سیلندرهای کوچکتر را می توان در خانه استفاده کرد.

3- اکسیژن مایع

اکسیژن مایع فضای کمتری را اشغال می کند. بنابراین، می توان اکسیژن بیشتری را در یک زمان ذخیره کرد. اکسیژن مایع از خنک کردن اکسیژن تا دمای منفی 300 درجه سانتیگراد ساخته می شود. این روش همچنین اکسیژن 100% را تامین می کند و می توان از آن در سیلندرهای بزرگ یا قابل حمل استفاده کرد.

شما می توانید همه مراحل در مان بیمار خود را با کمک تیم متخصص و حرفه ای خدمات پرستاری در منزل ارسطو بدون هیچ دغدغه ای و به راحتی  تحت نظر پزشک معتبر انجام دهید.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• https://nurse21 com/چه-بیمارانی-به-اکسیژن-نیاز-دارند؟/
• شخصی که به اکسیژن نیاز دارد دلیلش چیست

نحوه استفاده از پالس اکسیمتر در منزل

با افزایش شیوع ویروس کرونا، برخی از وسایل پزشکی برای عموم مردم مفیدتر شده است. تنگی نفس و کمبود اکسیژن در خون از شایع ترین مواردی است که افراد مبتلا به کووید-19 تجربه می کنند. پس از همه گیر شدن این ویروس، بسیاری از کارشناسان و پزشکان به بیماران توصیه کردند که از اکسیژن سنج یا پالس اکسیمتر در منزل استفاده کنند یا با اجاره دستگاه اکسیژن ساز کار خود را راحت تر کنند. به این ترتیب با کنترل میزان اکسیژن خون، افراد از روند بیماری خود مطلع شده و در زمان مناسب برای درمان به بیمارستان مراجعه می کنند.

پالس اکسیمتر چیست؟

همانطور که از نام این دستگاه پیداست، قابلیت اندازه گیری اکسیژن خون در بدن را دارد. اکثر پالس اکسیمترها ضربان قلب را در دقیقه اندازه گیری و نمایش می دهند. با استفاده از این دستگاه می توانید میزان اکسیژن خون و ضربان قلب بیمار خود را در ساعات مختلف روز کنترل کنید.

دستگاه اشباع اکسیژن خون یک آزمایش غیر تهاجمی و بدون درد است که میزان اشباع اکسیژن یا میزان اکسیژن خون را اندازه گیری می کند. این می تواند به سرعت تغییرات کوچک در اکسیژن رسانی به قسمت های مختلف و دور از قلب از جمله پاها و بازوها را تشخیص دهد.

به طور موثر پالس اکسیمتر یک دستگاه کوچک و مشابه است که به قسمتی از بدن مانند انگشت پا یا گوش متصل می شود. این دستگاه معمولاً روی انگشت قرار می گیرد و اغلب در یک محیط مراقبت ویژه مانند اورژانس یا بیمارستان استفاده می شود. در زمان ویزیت پزشک در منزل، افرادی مانند متخصصان ریه، ممکن است از آن استفاده کنند.

انواع دستگاه پالس اکسیمتر

یکی از رایج ترین انواع اکسیژن سنج، پالس اکسیمتر انگشتی است که با نوک انگشت میزان اکسیژن خون را اندازه گیری می کند. نمونه دیگری از این تجهیزات پزشکی در بیمارستان ها و کلینیک ها بسیار مفید است. در این دستگاه میزان تنفس و ضربان قلب به صورت جداگانه بر روی صفحه نمایش نشان داده می شود.

پالس اکسیمتر مچ دست این یکی دیگر از وسایل پزشکی است که روی مچ دست بیمار قرار می گیرد. این مدل عمدتاً در مراکز درمانی نیز کاربرد دارد. دستگاه اکسیژن سنج مدل دستی یکی از دقیق ترین دستگاه های پزشکی است که نسبت به مدل های دیگر از سرعت عملکرد بالاتری برخوردار است. برخی از این دستگاه ها توانایی اندازه گیری اکسیژن خون را از طریق انگشت شست، بینی یا لاله گوش دارند.

هدف از استفاده از پالس اکسیمتر

هدف پالس اکسیمتر بررسی توانایی قلب برای پمپاژ اکسیژن در بدن است. از این دستگاه می توان برای نظارت بر سلامت افراد مبتلا به هر بیماری که می تواند بر سطح اکسیژن خون تأثیر بگذارد، به ویژه زمانی که در بیمارستان یا  icu  در منزل هستند، استفاده کرد. الزامات استفاده از پالس اکسیمتر شامل موارد زیر است:

بیماری انسداد مزمن ریوی (COPD)

آسم

ذات الریه

سرطان ریه

کم خونی

حمله قلبی یا نارسایی قلبی

نقایص مادرزادی قلب

موارد استفاده پالس اکسیمتر

کاربردهای مختلفی برای پالس اکسیمتر وجود دارد، از جمله:

برای ارزیابی نحوه عملکرد یک داروی جدید ریه

برای ارزیابی اینکه آیا فردی برای تنفس نیاز به کمک دارد یا خیر

برای ارزیابی میزان مفید بودن ونتیلاتور

کنترل سطح اکسیژن در حین یا بعد از جراحی بیماری که نیاز به آرام بخش دارد توسط پرستار سالمند

برای تعیین اینکه مکمل اکسیژن درمانی چقدر موثر است، به خصوص اگر درمان جدید باشد

برای ارزیابی دقیق توانایی بیمار برای تحمل افزودن به فعالیت بدنی

برای ارزیابی اینکه آیا فرد به طور دوره ای در طول خواب نفس می کشد، به عنوان مثال در موارد آپنه خواب

پالس اکسیمتر چگونه کار می کند؟

یک پالس اکسیمتر از دو صفحه تشکیل شده است که به هم متصل شده اند و یک انگشت بین دو صفحه قرار می گیرد. منبع نور در صفحه زیرین قرار می گیرد که نور قرمز و مادون قرمز ساطع می کند. در واقع این نور رنگ و حرکت گلبول های قرمز را تشخیص می دهد و بر این اساس میزان اکسیژن خون را محاسبه می کند.

یک وسیله کوچک مانند یک گیره در حین خواندن پالس اکسیمتر روی انگشت، گوش یا پا قرار می گیرد. یک پرتو کوچک نور از طریق انگشت وارد خون می شود و میزان اکسیژن را اندازه گیری می کند. این کار را با اندازه گیری تغییرات در جذب نور از خون یا اکسیژن انجام می دهد. این یک فرآیند بدون درد است.

بنابراین یک پالس اکسیمتر می تواند میزان اشباع اکسیژن را همراه با ضربان قلب به شما بگوید.

برای اندازه گیری دقیق اشباع اکسیژن، این ابزار با توجه به رنگ روشن و تیره گلبول های قرمز کار می کند. رنگ های روشن نشان دهنده گلبول های قرمز خونی است که حاوی خون اکسیژن دار هستند. به این ترتیب تعداد رنگ های روشن و تیره با یکدیگر مقایسه شده و به صورت درصد نشان داده می شود. همچنین می توانید ضربان قلب خود را همزمان مشاهده کنید.

پالس اکسیمتر را می توان در هر دو بخش سرپایی و بستری به کار برد. در برخی موارد، پزشک ممکن است به شما توصیه کند که یک دستگاه سنجش ضربان قلب در خانه داشته باشید. فرآیند پالس اکسیمتری را می توان به شرح زیر بیان کرد:

چنین وسیله ای مانند گیره معمولاً روی انگشت، گوش یا پا قرار می گیرد. ممکن است فشار کمی احساس کنید، اما هیچ درد یا فشاری وجود ندارد. در برخی موارد، یک پروب کوچک ممکن است به انگشت یا پیشانی شما چسبانده شود. اگر به انگشت شما وصل شده باشد، از شما خواسته می شود که ناخن را تمیز کنید.

پروب را تا زمانی که لازم است برای نظارت بر پالس و اشباع اکسیژن نگه دارید. هنگام نظارت بر ظرفیت فعالیت بدنی، این سطح در طول زمان تمرین و ریکاوری خواهد بود. در حین جراحی، پروب پشت بازو قرار می گیرد و پس از بیدار شدن از خواب خارج می شود و دیگر تحت نظارت نیست.

پس از اتمام آزمایش، گیره یا پروب برداشته می شود. شما می توانید همه این مراحل را با کمک تیم متخصص و حرفه ای خدمات پرستاری در منزل ارسطو به راحتی و بدون هیچ دغدغه ای انجام دهید و به کمک پزشک معالج نتیجه را تفسیر کنید:

پالس اکسیمتر معمولاً یک آزمایش نسبتاً دقیق است. این امر به ویژه در هنگام استفاده از تجهیزات باکیفیت که در اکثر مطب ها یا بیمارستان ها وجود دارد صادق است. این نتایج همیشه در 2 درصد واقعیت نتیجه می دهند. به عنوان مثال، اگر میزان خواندن شما 82 درصد باشد، اشباع اکسیژن فعلی شما می تواند بین 80 تا 84 درصد باشد. با این حال، کیفیت شکل موج و قضاوت فردی باید در نظر گرفته شود. عواملی مانند حرکت دادن دست ها، دمای بدن یا لاک ناخن می توانند بر روی دقت پالس اکسیمتر تأثیر بگذارند.

در واقع، بیش از 89 درصد خون شما باید حامل اکسیژن باشد. مقدار خنکی سلول ها و بدن را زنده نگه می دارد. اگرچه اشباع اکسیژن زیر این سطح بی ضرر در نظر گرفته می شود، سطوح مکرر یا مزمن اشباع اکسیژن می تواند باعث آسیب شود.

سطح استاندارد اکسیژن خون چقدر است؟

به طور معمول، میزان اکسیژن خون در افراد سالم بین 95 تا 100 درصد است. این عدد به طور طبیعی به شرایط و عوامل مختلفی بستگی دارد که قبل از اندازه گیری باید در نظر بگیریم. اگر سطح اکسیژن خون به زیر 94 درصد رسید، توصیه می شود اقدامات لازم برای کنترل وضعیت بیمار انجام شود. معمولا بیشتر افراد برای این کار از انگشت اشاره خود استفاده می کنند. برخی از کارشناسان برای اندازه گیری دقیق به انگشت وسط اشاره می کنند، اما محاسبه دقیق با انگشت اشاره نیز مشکلی ندارد. اگر از پالس اکسیمتر برای ارزیابی موفقیت اکسیژن درمانی مکمل استفاده می کنید، به عنوان مثال، اگر سطح اکسیژن شما پایین است، ممکن است به اکسیژن بیشتری نیاز داشته باشید. پس بهتر است در اولین فرصت از طریق اعزام آمبولانس به محل به بیمارستان منتقل شده و تحت درمان جدی و اصولی قرار گیرید.

اشباع اکسیژن 95 درصد برای بیشتر افراد سالم طبیعی و عادی است. میزان 92 درصد نشان دهنده هیپوکسمی بالقوه یا کمبود اکسیژن در بافت های بدن است.

نکات مهم هنگام استفاده از پالس اکسیمتر

برای نتایج مناسب، بهتر است لاک ناخن یا ناخن مصنوعی را روی انگشتان خود نزنید.

اگر نوک انگشتان شما سرد است، قبل از قرار دادن آنها در دستگاه، آنها را با حرارت ماساژ دهید.

قبل از استفاده از دستگاه اکسیژن سنج انگشتان خود را از عرق یا رطوبت تمیز کنید.

توجه داشته باشید که نوک انگشت باید کاملا روی منبع نور باشد.

هنگام اندازه گیری سطح اکسیژن خون، دست و انگشت خود را ثابت نگه دارید.

افزایش یا کاهش فشار خون می تواند باعث این اختلال شود.

اگر بیمار دارای لاک ناخن یا ناخن مصنوعی است، می توانید کناره های انگشت را داخل پالس اکسیمتر قرار دهید.

به دلیل باتری کم، ممکن است دستگاه خوانش دقیق اکسیژن خون و ضربان قلب را نشان ندهد.

پس از اتمام تست، اپراتور شما بلافاصله نتایج قابل خواندن را دریافت خواهد کرد. این به آنها کمک می کند تصمیم بگیرند که آیا آزمایشات و درمان بیشتری نمونه گیری خون در منزل نیاز است یا خیر.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• https://nurse21 com/نحوه-استفاده-از-پالس-اکسیمتر-در-منزل/
• https://nurse21 com/نحوه-استفاده-از-پالس-اکسیمتر-در-منزل/#:~:text=یک وسیله کوچک مانند یک یک فرآیند بدون درد است
• نحوه کار با پالس اکسی متری

موارد استفاده از دستگاه بای پپ

دستگاه فشار مثبت راه هوایی دو سطحی (BiPAP) نوعی ونتیلاتور است که برای بیماران مبتلا به مشکلات تنفسی و ریوی استفاده می شود و فشار لازم برای دم و بازدم را برای بیمار فراهم می کند. این دستگاه در محیط های درمانی و خانگی به تشخیص ویزیت پزشک در منزل قابل استفاده بوده و از مشتقات ونتیلاتور می باشد. بیشترین استفاده از این دستگاه زمانی است که بیمار در خواب است. دستگاه Bi-Pep برای درمان بیماری های زیر استفاده می شود:

1. آپنه تنفسی: آپنه که به آپنه خواب نیز معروف است، در واقع قطع تنفس در هنگام خواب است. در طول خواب، ماهیچه های راه هوایی شل می شوند، اما راه های هوایی ممکن است باریک یا بسته شوند. در این مرحله تنفس متوقف می شود. در نتیجه این مشکل، به خصوص اگر تعداد زیادی وقفه تنفسی بین 50 تا 100 وجود داشته باشد، اکسیژن رسانی به مغز کاهش می یابد و علاوه بر عدم هوشیاری بیمار در طول روز، در نهایت منجر به مشکلات جدی مانند مانند فشار خون بالا، سکته مغزی و بیماری قلب خواهد بود.
2. پنومونی: این بیماری عفونت دستگاه تنفسی تحتانی است که توسط باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها و انگل ها ایجاد می شود. این عوامل از طریق دهان، بینی و سینوس ها وارد مجرای تنفسی شده و باعث عفونت می شوند. یکی دیگر از عوامل مهم در ایجاد ذات الریه، استنشاق گرد و غبار و گازهای موجود در محیط اطراف است.

3. بیماری مزمن انسدادی ریه: سندرم روده تحریک پذیر یکی از علائم این بیماری است که در اثر استنشاق بوهایی مانند دود سیگار ایجاد می شود. اگر این بیماری درمان نشود، به مرور زمان پیشرفت کرده و باعث مشکلات تنفسی برای بیمار خواهد شد.
4. ضعف تنفسی بعد از جراحی
5. آسم: در آسم، سلول های دستگاه تنفسی به شدت تحت تأثیر قرار می گیرند و علائمی مانند تنگی نفس، خس خس سینه و سرفه در صبح یا عصر ظاهر می شوند.
6. ادم حاد ریوی ناشی از حمله قلبی: در این بیماری بطن چپ قلب آسیب دیده و مقداری مایع در ریه ها جمع می شود. با کمک این دستگاه و فراهم آوردن شرایط icu در منزل می توانید بیمار خود را مداوا کنید.
7. سندرم هیپوونتیلاسیون ((Hypoventilation: این بیماری ناشی از چاقی است و باعث کاهش تعداد و عمق تنفس بیمار می شود. در این بیماری تنفس بیمار کند یا کم عمق است، دی اکسید کربن خون بالاتر از حد طبیعی بوده و اکسیژن خون کم است. اگر این بیماری درمان نشود، نارسایی قلبی و التهاب اندام تحتانی رخ می دهد.

عملکرد بای پپ چگونه است؟

در طول تنفس، عضلاتی مانند دیافراگم قدرت قفسه سینه را تغییر می دهند و آن را سخت تر و بهتر می کنند. این مشکلات ناشی از جریان هوا به داخل و خارج از ریه ها است. این ماهیچه ها و بافت ها به دلیل بیماری های مختلف می توانند عملکرد خود را از دست بدهند و بیمار در هنگام استراحت، و تنفس دچار مشکل شود که در این صورت مجبور به اعزام آمبولانس در منزل و رساندن به بیمارستان هستید. اما برای رفع این عارضه  می توانید از دستگاه بای پپ استفاده می شود.

این دستگاه هوای اطراف را گرفته و آن را به فشار صحیح می رساند تا بیمار بتواند بهتر نفس بکشد. سپس این هوا از طریق لوله ای به نام لوله خرطومی وارد ماسک بیمار می شود. استفاده از بی پپ باعث بهبود مشکلات و بیماری های مختلف تنفسی، بهبود خواب بیمار و افزایش بیداری بیمار در طول روز خواهد شد.

دستگاه بی پپ در انواع مختلفی موجود است که بسته به شرایط بیمار تجویز می شود. علاوه بر این، فشار لازم برای دم و بازدم توسط پزشک متخصص تجویز و در تنظیمات دستگاه اتخاذ می گردد. در صورت وجود مشکل، زنگ دستگاه به صدا در می آید. این دستگاه باید کوچک و قابل حمل بوده و در سفر نیز قابل استفاده باشد. همچنین باید حافظه داشته باشد و اطلاعات بیمار را ذخیره کند. دستگاه Bi-Pep به ویژه در مدل های جدیدتر از یک مرطوب کننده برای مرطوب کردن هوای تنفسی بیمار و جلوگیری از خشکی و ناراحتی در لب ها، مجاری تنفسی و ریه ها استفاده می کند.

موارد استفاده از دستگاه بای پپ

درمان اختلالات OAS

پیشگیری از بروز و شدت پنومونی در ریه ها

از بین بردن نارسایی تنفسی ناشی از جراحی

افزایش سطح هوشیاری بیمار

کاهش سطح حملات تنفسی ناشی از شوک های عصبی

درمان و بهبود بیمار مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه

اصلاح و بهبود وضعیت فرد مبتلا به سندرم هیپوونتیلاسیون چاقی

کاهش اثرات حمله آسم

مدهای دستگاه بای پپ

– حالت S یا خودبه خودی (Spontaneous): در این حالت که به آن خودبخودی می گویند، تنفس توسط بیمار کنترل می شود و تنها در مواقع مساعد بودن شرایط، دستگاه بای پپ اعمال فشار مناسب را برای دم و بازدم تعیین می کند.

– حالت T یا Time: در این حالت تعداد تنفس مورد نیاز بیمار در دقیقه در دستگاه توسط پرستار سالمند تنظیم می شود. در این حالت اگر بیمار نتواند این مقدار را انجام دهد، دستگاه روشن می شود و دم و بازدم را با فشار مناسب انجام می دهد.

– حالت ST یا Spontaneous / Time: در این حالت بیمار زمانی که شروع به تنفس می کند، دستگاه با توجه به نفس بیمار تنظیمات لازم را انجام می دهد.

– حالت Auto BiPAP: دستگاه Auto BiPAP دارای یک ریزپردازنده داخلی است که افت یا وقفه در جریان را تشخیص می دهد و تنظیمات را به طور خودکار اعمال می کند. بنابراین، در این مورد، نیازی به انجام تنظیمات از قبل ندارید.

چه مشکلاتی ممکن است در استفاده از بای پپ پیش بیاید؟

انتخاب ماسک

با توجه به شکل و فرم متفاوت صورت، ماسکی با اندازه و شکل مناسب انتخاب شود تا دهان و بینی بیمار را کاملاً بپوشاند. ماسک Bi-Pep دارای انواع زیر است:

1. ماسک کامل صورت (Full face:): این ماسک صورت کاملا دهان و بینی را می پوشاند و روی پیشانی و گونه ها کراواتی دارد. این مدل ماسک برای بیمارانی که هنگام خواب از طریق دهان نفس می کشند مناسب است. یکی از مزایای ماسک کامل درمان نارسایی تنفسی است.
2. ماسک بینی (نازال): این ماسک فقط روی بینی اعمال می شود. این ماسک بیشتر برای بیمارانی مناسب است که فوبیا از حضور در فضاهای تنگ و بسته را دارند.
3. ماسک نازال پیلو: این ماسک ها دارای بالش های کوچکی هستند که در داخل بینی قرار می گیرند و به صورت و چشم ها فشار نمی آورند.

مشکل در استفاده از خود دستگاه

ممکن است بیمار شما یک کودک باشد که در ابتدا به استفاده از دستگاه عادت نکند. بنابراین بهتر است پرستار کودک برای بیمار ماسک را به مدت کوتاهی روی صورت خود بگذارد تا به آن عادت کند. سپس در حین انجام کارهای مختلف مانند تماشای تلویزیون، دستگاه را برای مدتی روشن کنید. با تکرار این کار چند بار در روز، بیمار راحت تر با دستگاه و ماسک خود کنار می آید.

مشکل تحمل هوای فشرده دستگاه

برای رفع این مشکل می توانید برای مدتی با فشار هوای کم شروع کنید. سپس فشار را به مقدار تنظیم شده برسانید.

نشتی ماسک

اگر اندازه ماسک مناسب صورت نباشد، ریه های بیمار فشار هوای مناسب را نمی گیرند و مقداری هوا از ماسک خارج می شود. این تنش همچنین می تواند باعث خشکی و ناراحتی چشم شود.

خرید دستگاه بای پپ

در اینجا لیستی وجود دارد که به شما در خرید B-Pep کمک می کند. شما می توانید این دستگاه را از مراکز کعتبر تهیه کنید.

بهبود خواب

یکی از دلایل اصلی استفاده از دستگاه بای پپ و تجویز پزشک متخصص برای بیماران، جلوگیری از حملات آپنه خواب و خروپف است. این دستگاه با ایجاد و انتقال فشار هوای مثبت به ریه ها از انسداد راه هوایی جلوگیری می کند. با عادی شدن روند تنفس، فرد خروپف را متوقف می کند و خواب او بهبود می یابد.

جلوگیری از آپنه

یکی دیگر از دلایل مهمی که پزشکان استفاده از این دستگاه را توصیه می کنند، آپنه خواب است. آپنه خواب زمانی است که فرد در طول خواب برای لحظه ای نفس خود را قطع می کند. این بحران تنفسی معمولاً در هنگام خواب رخ می دهد و خواب طبیعی را مختل می کند. اگر آپنه خواب کنترل نشود، در موارد شدید می تواند باعث حمله قلبی شود.

با استفاده از دستگاه بای پپ، فرد از دستگاه پشتیبانی کامل تنفسی دریافت می کند. مزیت بی پپ در مقایسه با سی پپ این است که به بیمار مبتلا به آپنه تنفسی کمک می کند. بنابراین، در هنگام بازدم، فشار هوا را کاهش می دهد تا فرد راحت تر شود. Bi-Pep همچنین با باز نگه داشتن راه هوایی به جلوگیری از عود آپنه خواب کمک می کند.

افزایش هوشیاری

احتمالاً اگر نام Bi-Pep را شنیده باشید، آن را فقط به عنوان یک محصول پزشکی می شناسید که به بیمار مبتلا به مشکلات ریوی کمک می کند نفس بکشد. با این حال، اثر این دستگاه تنها به کمک تنفسی محدود نمی شود. هنگامی که فردی در طول خواب و استراحت از bi-pep استفاده می کند، دیگر تنفس داخل و خارج را متوقف نخواهد کرد. به این ترتیب اکسیژن کافی از طریق گردش خون به مغز و سایر اندام های حیاتی می رسد. در این صورت ذهن فعال تر می شود و فرد هوشیاری بیشتری نسبت به قبل دارد.

از بین بردن خستگی جسمی و افسردگی

دستگاه بای پپ با تسهیل فرآیند دم و بازدم، اکسیژن لازم را در اختیار اندام ها قرار می دهد و بافت های آسیب دیده و ضعیف می توانند به سرعت بهبود یابند. به همین دلیل، بیماران به مرور زمان از نظر جسمی سالم هستند.

بهبود تمرکز و حافظه

این یکی از عوارض شایع تنفس غیر طبیعی است. که بیمار مبتلا به بیماری ریوی همیشه از بی هوشی، گیجی و عدم تمرکز رنج می برد. با بهبود شرایط تنفسی، فرد مقدار کافی اکسیژن دریافت می کند. سردرگمی او از بین می رود و تمرکز بیشتری روی اعمال و مهارت های خود خواهد داشت.

جلوگیری از فشار خون بالا و سکته

اگرچه افراد مبتلا به آپنه خواب یا OAS معمولاً از حملات قلبی شدید رنج می برند، اما این افراد نیز دچار فشار خون بالا می شوند و سکته مغزی نیز در این گروه شایع است. B-Pep با بهبود تنفس در بیماران مبتلا به اختلالات OAS از حملات قلبی، فشار خون بالا و سکته مغزی جلوگیری می کند و خطر مرگ را کاهش می دهد.

نکات مهم در زمان خرید بای پپ

در خرید بای پپ چه نکاتی را باید در نظر گرفت؟

– هرچه صفحه نمایش دستگاه bi-pep بزرگتر و خواندن متن و اعداد آسان تر، کار با آن آسان تر است. همچنین روشنایی صفحه باید مناسب و قابل تنظیم باشد.

– بسیار مهم است که دستگاه بی صدا باشد زیرا باعث ایجاد مزاحمت برای بیمار و اطرافیان در هنگام خواب نمی شود. نویز Bi-pep باید کمتر از 30dB انتخاب شود.

– رطوبت ساز یکی از مهمترین ویژگی های دستگاه بی پپ است. یک دستگاه بخور قرار است هوایی را که به ریه های فرد می رسد مرطوب کرده و به دمای مناسب برساند. همچنین رطوبت و دما باید قابل تنظیم باشد.

– شیلنگ دستگاه باید قابلیت چرخش 360 درجه را داشته باشد تا فشار ماسک بر روی صورت بیمار کاهش یابد.

شما دوست گرامی اگر نیاز به اجاره دستگاه اکسیژن ساز داشتید می توانید آن را از خدمات پرستاری در منزل ارسطو تهیه کنید.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• بای پپ بدون اکسیژن کار می کند

شاد نگه داشتن سالمندان

پیری یک فرآیند طبیعی است که اکثر ما آن را تجربه خواهیم کرد. در این دوران ممکن است سالمندان با مشکلات مختلفی مواجه شوند که بر روح و روان آنها تأثیر منفی می گذارد، مانند مرگ همسر، فوت فرزند و انواع حوادث. بیماری هایی که می توانند سالمندان را درگیر، غمگین، افسرده و در گوشه گیر کنند و دیگر نمی توانند احساس شادی را در خود داشته باشند، اما اطرافیان سالمندان هستند که باید برای شاد نگه داشتن آنها و دوری از افسردگی گام بردارند. قبل از هر چیزی باید توسط ویزیت پزشک در منزل راهی برای درمان صحیح این مشکل پیدا کنید.

راه های شاد نگه داشتن سالمندان

طبق تعریف سازمان بهداشت، سالمندی بیش از شصت سال است. برای همه افرادی که از حوادث روزگار جان سالم به در برده اند و دوران جوانی و میانسالی را پشت سر گذاشته اند، این دوران محقق می شود. می توان گفت پیری بخشی از روند زندگی هر فرد است. با گذشت زمان، بیماری های مختلف جسمی و روحی از جمله عواملی هستند که تاثیر زیادی در این مسیر دارند. اما این سوال برای ما پیش می آید که راه های شاد نگه داشتن سالمندان چیست؟

افزایش امید به زندگی و کاهش زاد و ولد باعث شده تعداد سالمندان نسبت به کل جمعیت افزایش یابد و این رشد همچنان ادامه دارد.

بخش قابل توجهی از جمعیت هر جامعه را سالمندان آن جامعه تشکیل می دهند. اگر شرایط مساعدی را برای سالمندان ایجاد کنیم که با امید زندگی کنند، مشکلات جامعه و در نتیجه مشکلات خانواده ها کاهش می یابد. بنابراین برای بهبود زندگی سالمندان باید محیطی امن از نظر روانی به وجود آوریم. همچنین استفاده از خدمات مشاوره عالی می تواند در این زمینه مفید و موثر باشد. حال با هم راه های شاد نگه داشتن سالمندان را بررسی می کنیم:

1) گفتگو وهم صحبتی با افراد سالمند

سالمندان دوست دارند در مورد تجربیات خود با فرزندان و اطرافیان خود صحبت کنند. گوش دادن به مکالمات آنها و استفاده از تجربیات آنها بخشی از چیزی است که آنها را خوشحال می کند. بنشینید و چهره آنها را تماشا کنید تا شاد شوید. همین کار کوچک می تواند در او یک احساس خوب و شاد ایجاد کند.  به اشتراک گذاشتن مسایل روز با افراد مسن باعث می شود احساس بهتری داشته باشند.

بحث در مورد موضوعات مورد علاقه سالمندان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

در مورد نوع زندگی در گذشته صحبت کنید که به سادگی امکان پذیر بود.

در مورد تجربیات و ناامیدی های فرزندانشان صحبت کنند.

در مورد تحصیل و کار بچه های بزرگتر صحبت کنید.

کارهای مهمی که افراد مسن در زندگی خود به سختی انجام داده اند.

در مورد مسائل اجتماعی و سیاسی روز بحث کنید.

2) بغل کردن افراد سالمند

راه دیگر برای راضی نگه داشتن سالمندان این است که آنها را در آغوش بگیرید، لمس کنید و ماساژ دهید. به دلیل تنهایی، یک نوازش ساده به او حس خوبی می دهد و می تواند مثل یک ماساژ او را خوشحال کند. ماساژ دادن به سالمندان می تواند استرس آنها را با ترشح هورمون اکسی توسین کاهش دهد.

3) سالمندان را در فعالیت های روزانه خود بگنجانید

برای سالمندان بسیار عالی است که عضو بخشی از گروه های دوستانه باشند و با آن ها معاشرت کنند، سعی کنید زمانی که قصد انجام کارها را دارید از سالمندان خود کمک بگیرید، حتی کارهای ساده ای مانند آشپزی یا خرید خانه برای آن ها شادی آور بوده و ارزش در آنها را زنده می کند.

برای درمان زخم بستر در سالمندان بهتر است کاری کنید که آن ها از رختخواب با میل خود بیرون بیایند و برای مدت کمی هم که شده فعالیت کنند.

4) به چالش کشیدن افراد سالمند

افراد مسن ممکن است انگیزه ها یا اهداف خاصی در زندگی شخصی خود داشته باشند که در جوانی نتوانسته اند به آنها دست یابند. اگر سالمندی از نظر روانی سالم باشد و امید به زندگی دارد با محبتی که با او دارد، می ‌توانیم در او انگیزه پیدا کنیم و شرایط را برای اجرا فراهم نماییم. با این کار شادی را برای سالمندان به ارمغان می آوریم.

چالش‌ها و راه‌حل‌هایی که افراد مسن به آن‌ها علاقه دارند، به شرح زیر است:

سالمندی یک فرآیند طبیعی است که اکثر ما آن را تجربه خواهیم کرد، در این دوران برای سالمندان عوارضی مانند مرگ همسر، مرگ فرزند غمگینی به دلیل بیماری هایی که می تواند سالمندان را درگیر کند، به همراه دارد. با افسردگی او در گوشه ای فرو می رود و دیگر نمی تواند خوش بگذراند، اما اطرافیان باید اقداماتی را انجام دهند تا آنها را خوشحال کنند.

افراد مسن می توانند دیگران را برای شکستن رکورد در پیاده روی و شنا به چالش بکشند که برای سلامتی آنها مفید است.

هنرهایی مانند نقاشی و مجسمه سازی را در یک مسابقه با هم اجرا کنند.

شما می توانید از استعدادهای خود در زمینه ها و جوامع مختلف مانند استعداد در زمینه های مذهبی برای شاد نگه داشتن این افراد استفاده کنید.

در افراد مسن، این وظایف با افزایش اعتماد به نفس و لذت بردن از موفقیتی که در این فعالیت ها به دست می آورند، به آنها احساس شادی می دهد.

5) انجام پیاده روی وتحرکات بدنی

پیاده روی و ورزش های هوازی می تواند برای افراد مسن که از نظر بدنی مناسب هستند نیروبخش باشد. سعی کنید آنها را به پارک های ورزشی سالمندان بفرستید. اگر سالمند شما نیاز به اکسیژن برای انجام فعالیت های خود داشت بهتر است با اجاره دستگاه اکسیژن ساز به او کمک کنید تا در جمع دوستانش حاضر شود.

6) فراهم کردن مراسمات جشن وشادی

سعی کنید رویدادهایی مانند سالگرد یا جشن ها یی ایجاد کنید تا از زحمات سالمند خود تشکر کنید.

7)جویای حال سالمند باشید

سعی کنید روزی یک بار به دیدار سالمندان خود بروید و اگر شرایط کاری به شما اجازه نمی دهد، حداقل از طریق تماس تصویری در مورد آنها از پرستار سالمند سوال کنید. این باعث می شود احساس شادی در آنها بیدار شود.

8)انجام فعالیت های ذهنی

یکی از راه های شاد نگه داشتن سالمندان انجام یک سری فعالیت هایی است که ذهن سالمندان را درگیر خود می کند.

به عنوان مثال: با انجام بازی های فکری مانند پازل و حل سودوکو می توانیم توانایی های ذهنی فرد را تقویت کنیم و او را شاد کنیم.

9) مراقبت از نوه ها و فرزندان

نگهداری از نوه ها و فرزندان یکی دیگر از راه های شادی سالمندان است.

10) انجام فعالیت های اجتماعی

شرکت در فعالیت های اجتماعی مانند سفر در گروه های هم سن و سال را نیز می توان یکی از راه های شادی سالمندان دانست. پس شرایطی فراهم کنید تا افراد مسن نیز بتوانند در این فعالیت ها شرکت کنند.

11) خودمراقبتی و شادکامی در سالمندان

امروزه هر چه سالمندان از سلامتی بهتری برخوردار باشند، بیشتر از زندگی لذت می برند و شادتر زندگی می کنند، بنابراین حفظ سلامتی برای شاد بودن سالمندان مهم است. حتی اگر سالمند شما در شرایط  icu در منزل (پرستاری ویژه) قرار دارد شادی را به او هدیه دهید.

افراد سالمند چگونه افسرده می شوند؟

افسردگی بخش طبیعی پیری نیست. بررسی ها نشان می دهد که اکثر سالمندان با وجود بیماری های جسمی که رو به افزایش است. با این حال، زمانی که دچار افسردگی می شوند، می توان آن را با کارهای شاد نادیده گرفت. زیرا افراد مسن ممکن است علائم متفاوتی داشته باشند و علائم کمتری را نشان دهند و کمتر احساس غم و اندوه داشته باشند یا آن را تصدیق کنند. می دانید مهم ترین نیازهای سالمندان چیست؟

علاوه بر این، افراد مسن ممکن است شرایط پزشکی بیشتری مانند بیماری قلبی، سکته مغزی یا سرطان داشته باشند که می تواند باعث علائم افسردگی شود. آنها همچنین ممکن است داروهایی با عوارض جانبی مصرف کنند که باعث ناامیدی خواهد شد. اکثر افراد مسن مبتلا به افسردگی با دریافت داروهای ضد افسردگی، روان درمانی یا ترکیبی از این دو بهبود می یابند.

اثرات منفی ناراحتی در سالمندان

وقایع بیماری و افسردگی و احساس ناامیدی

عوارض مشکلات روانی

کاهش فعالیت در سالمندان

انزوا و تمایل به برقراری ارتباط با دیگران

ظهور دردهای بی علت

اختلال در هنگام خواب

چگونه سالمندان را سرگرم کنیم

برای سرگرمی سالمندان باید مطابق علاقه آنها عمل کنیم. مثلا:

• والدین علاقه زیادی به گل و گیاه دارند. با دادن خاک به او مانند باغبانی و تهیه گلدان و گل، مکانی سرگرم کننده برای او ایجاد می کنید.
• برخی از والدین نسبت به حیوانات بسیار حساس هستند. می توانید از آنها پرنده های تزئینی یا پرندگان سخنگو تهیه کنید. این برای آنها خوب است.
• اگر فرزند دارید، اجازه دهید سالمندان از کودک مراقبت کنند او این کار را دوست دارد.
• برخی از سالمندان به فیلم و سریال علاقه مند هستند. به خواسته های آنها عمل کنید و فیلم های جذابی برای آنها تهیه کنید.
• طبق مطالعه آنها مجلات و کتابهایی برای آنها تهیه کنید.
• بردن سالمندان به دید و بازدیدها، مسافرت و… می تواند تفریحات خوب و هیجان انگیزی باشد.

در پایان اگر شما جز خانواده های پرمشغله هستید ولی از طرفی دوست دارید که سالمند شما همیشه شاد باشد می توانید با کمک خدمات پرستاری در منزل ارسطو این امکان را به آن ها بدهید تا در کنار تیم پزشکی و پرستاران با تجربه ما روزهای خوبی را پشت سر بگذارند.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• https://nurse21 com/شاد-نگه-داشتن-سالمندان/

نحوه تغییر پوزیشن change position بیمار در منزل

زمانی که فردی در بیمارستان بستری می شود، بر اساس روند درمانی انجام شده بر روی او وضعیت های مختلفی برای بیمار تجویز می شود تا بیمار کمتر احساس ناراحتی کند. برخی از بیماران حتی ممکن است توسط پرستاران در بیمارستان ها و مراکز پرستاری آموزش ببینند تا بعد از ترخیص در خانه وضعیت های خاصی را حفظ کنند. در این مقاله با انواع پوزیشن ها آشنا می شویم پس با ما همراه باشید.

پوزیشن های خاصی مخصوص چه بیمارانی است؟

بیماران باید در موقعیت های متعدد در اتاق عمل، بخش مراقبت های ویژه، گاهی اوقات در خانه و icu  در منزل (پرستاری ویژه) قرار گیرند. آموزش این موقعیت ها به خاطر دلایل زیادی مانند موارد زیر  به بیماران داده می شود که در اینجا به آن می پردازیم:

• آسایش و ایمنی بیمار را فراهم می کند.
• باعث تهویه و گردش خون بیمار می شود.
• از حرکت و چرخش زیاد بیمار خودداری می کند.
• به سیستم عصبی و اسکلتی عضلانی بیمار آسیب نمی رسد.
• حداکثر دید و دسترسی را برای جراح در حین جراحی فراهم می کند.

رعایت دستورالعمل های خاص در هنگام پوزیشن دادن

هنگامی که بیماران در موقعیت خاصی قرار می گیرند، برای جلوگیری از مشکلات احتمالی باید چندین نکته را رعایت کرد:

• برای جلوگیری از آسیب به بیمار، باید تعداد کافی پرستار سالمند برای نگهداری بیمار وجود داشته باشد.
• قبل از انجام عمل باید توضیحات لازم در مورد نحوه تغییر وضعیت و علت آن به بیمار داده شود. این اقدام باعث می شود بیمار به پرسنل اعتماد کرده و در حین انجام عمل با آنها همکاری کند.
• اگر بیمار قادر به حرکت باشد، باید از او خواسته شود که به تنهایی در تغییر وضعیت کمک کند.
• برای تغییر وضعیت سر تخت بیمار، آن را بالا بیاورید تا وزن بیمار در مرکز ثقل پرستار قرار گیرد.
• اگر برای تغییر وضعیت نیاز به کمک چند نفر باشد، در آن صورت فردی که بیشترین وزن را حمل می کند، فعالیت های افراد دیگر را هماهنگ می کند. هنگامی که با نمایش 3 عدد موقعیت را تغییر می دهید، همه افراد با هماهنگی با یکدیگر این فرآیند را کامل می کنند.
• بیمار باید در وضعیت بدنی کاملاً خنثی باشد یعنی نباید به او فشار بیاورید.
• پرستار باید توجه داشته باشد که بیمار نباید به مدت طولانی در یک وضعیت باشد، بنابراین وضعیت بیمار باید هر 2 ساعت یکبار عوض شود.
• باید مراقب باشید که فشار روی یک نقطه در هنگام قرارگیری متمرکز نباشد که می تواند منجر به زخم فشاری (دکوبیتوس) شود.

انواع مختلف پوزیشن دهی بیمار

تنظیمات مختلفی برای پوزیشن ها وجود دارد که در موقعیت های مختلف و برای اهداف متفاوت استفاده می شود. در اینجا انواع مختلف پوزیشن دهی بیمار را با هم بررسی می کنیم:

وضعیت خوابیده به پشت (Supine or dorsal recumbent)

در این حالت پرستار باید به بیمار کمک کند تا به پشت دراز بکشد. این روش معمولاً برای معاینات فیزیکی، ویزیت پزشک در منزل یا در حین جراحی روی سطح بدن استفاده می شود. هنگامی که بیمار در این شرایط قرار دارد، باید به چند نکته توجه کرد:

• این وضعیت می تواند باعث ایجاد زخم های فشاری در بیماران شود. بنابراین، مناطق تحت فشار باید به طور کامل بررسی شوند.
• در این شرایط باید تخته را روی کف پای بیمار قرار داد تا مانع آسیب کششی پا شود.
• در صورتی که استفاده از بالش برای بیمار مشکلی پیش نیاورد می توان بالش را زیر شانه، سر و انحنای پشت بیمار قرار داد.
• در صورت استفاده از این وضعیت در حین جراحی، سر بیمار باید در بالش محکم شود زیرا سر بر خلاف شریان مهره ای می چرخد.

وضعیت نیمه نشسته یا فاولر(Fowler’s or semi-sitting)

در این حالت سر تخت بیمار از 30 درجه به 60 درجه بالا می رود. در این وضعیت، بیماران نباید از بالش بزرگ زیر سر خود استفاده کنند، زیرا باعث انقباض بیش از حد گردن می شود. در وضعیت فاولر یا نیمه نشسته باید از تخته هایی برای کف پا برای جلوگیری از آسیب های کششی استفاده کرد.

این موقعیت در شرایط زیر استفاده می شود:

• از این وضعیت می توان در جراحی مغز و شانه
• بیماران دارای مشکل تنفسی (زیرا در این حالت دیافراگم به سمت پایین کشیده شده و انبساط ریه ها راحت تر می شود.)
• بیمار NGT ( بهتر است در این حالت دراز بکشد)

وضعیت ارتوپنیک (Orthopneic)

در این وضعیت یک میز جلوی بیمار قرار می گیرد و بیمار به آن تکیه می دهد. این حالت اغلب برای بیمارانی که مشکلات تنفسی حاد یا بیماری انسداد مزمن ریه دارند توصیه می شود؛ زیرا زمانی که بیمار در این وضعیت قرار می گیرد ریه ها منبسط شده و حداکثر تنفس راحت تر می شود.

وضعیت خوابیده روی شکم (prone)

در این حالت بیمار روی شکم می خوابد و سر خود را به یک طرف خم می کند. در وضعیت خوابیده روی شکم یک بالش کوچک زیر سر و زیر شکم بیمار قرار می دهند. افرادی که مشکلات ستون فقرات دارند هرگز نباید در این وضعیت قرار گیرند. اگر نیاز به درمان زخم بستر بود در اسرع وقت با پزشک معالج تماس گرفته و به فکر مداوای بیمار باشید.

بیشترین استفاده از این پوزیشن در زمان های زیر است:

• در حین جراحی سر و گردن، بیمار در این وضعیت قرار می گیرد.
• این وضعیت باعث جاری شدن ترشحات از دهان می شود، بنابراین بیشتر این حالت برای جلوگیری از آسپیراسیون در افرادی که بیهوش کاربرد دارد.

وضعیت پهلو (Lateral)

در این حالت بیمار به پهلو می خوابد و پای بالایی را جلوی ساق پا قرار می دهد که در این صورت زانو و لگن باید خم شوند. باید از یک بالش بین پاها استفاده شود تا وضعیت کاملاً ثابت بماند. در بیمارانی که برای مدت طولانی در وضعیت خوابیده یا فاولر بوده اند، از این وضعیت برای کم کردن فشار وارده به پاشنه و ساکروم استفاده می شود.

پوزیشن لیتاتومی (Lithotomy)

در این حالت بیمار به پشت می خوابد و ران ها و زانوهایش خم و کشیده می شوند. این وضعیت معمولا برای معاینات واژینال و در حین زایمان بیشتر مورد استفاده پزشکان قرار می گیرد.

پوزیشن ترندلنبرگ (Trendelenburg)

در این حالت سر تخت بیمار پایین و قسمت پایین تخت بالا می رود. این وضعیت را بیشتر برای بیماران مبتلا به فشار خون بالا تجویز می کنند ، زیرا بازگشت خون وریدی در این وضعیت بهتر است.

پوزیشن ترندلنبرگ معکوس (Reverse Trendelenburg)

در این حالت سر تخت بیمار به سمت بالا و پایین تخت بیمار به سمت پایین قرار می گیرد. از این وضعیت بیشتر برای بیمارانی استفاده می شود که مشکلات گوارشی دارند، وقتی بیمار در این حالت قرار می گیرد، رفلکس مری او کاهش می یابد.

پوزیشن زانو – قفسه سینه (Knee-chest)

در این حالت بیمار به پهلو دراز می کشد و زانوهای خود را به سمت قفسه سینه خم می کند. این موقعیت معمولاً برای معاینات مهم اورولوژی (رکتوم و سیگموئیدوسکوپی) استفاده می شود.

پوزیشن جک نایف (Jackknife)

در این حالت بیمار روی شکم دراز می کشد و سپس تخت در حالت نیمه خوابیده قرار می گیرد، یعنی لگن بالا می رود و سر و پاها پایین می آیند. این وضعیت معمولاً برای اعمال جراحی بر روی غده فوق کلیوی، دنبالچه، راست روده و گاهی اوقات پشت به کار می رود، اما هنگام قرار دادن بیمار در این وضعیت باید به چند نکته توجه کرد:

• در این شرایط فشار زیادی به زانو وارد می شود پس برای کاهش این فشار از بالش مخصوص استفاده کنید.
• در این حالت بیمار روی شکم خوابیده است، بنابراین فشار زیادی به معده وارد می شود پس می تواند مانع از برگشت رگ ها شود، بنابراین برای کاهش فشار روی معده باید از بالش استفاده کرد.

وسایل کمکی برای پوزیشن دادن به بیماران

برای موقعیت یابی بیماران می توان از تعدادی وسایل کمکی استفاده کرد که به برخی از آنها اشاره می کنیم:

• کیسه های شن: این کیسه ها از موادی ساخته شده اند که باعث استحکام و ثبات بدن شود. با استفاده از این کیسه ها تراز بدن به خوبی حفظ می شود.
• Bed Boards: تخته ای است که زیر سطح تشک قرار می گیرد و نقش تکیه گاه پشتی را دارد.
• غلتک تروکانتر: این غلتک ها در کنار پاها قرار دارد تا در هنگام بیهوشی بیمار، پاها به سمت خارج نچرخند.
• ریل های جانبی (Side Rails): این ریل ها در هر طرف تخت قرار می گیرد تا به حرکت و چرخش بیمار کمک کند.
• بالش های گوه ای: بالش های مثلثی شکلی که برای ثابت نگه داشتن ساق بعد از جراحی تعویض مفصل ران استفاده می شوند.

با تعیین این پوزیشن ها استفاده از این ابزارها باعث حفظ وضعیت بیمار شده و روند درمان بهتر پیش می رود.

وضعیت مناسب بدن تاثیر بسزایی در روند بهبودی بیماران دارد. خدمات پرستاری در منزل ارسطو ارائه خدمات پزشکی از بهترین متخصصان و مجرب ترین کادر پزشکی و همچنین پرستاران شایسته که اصول اولیه و حرفه های پرستاری را زیر نظر بهترین مراکز فراگرفته اند.

لذا در صورت تمایل به مشاوره و استفاده از خدمات مجموعه ما با کارشناسان ما از راه های درج شده در صفحه تماس حاصل فرمایید.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• https://nurse21 com/نحوه-تغییر-پوزیشن-change-position-بیمار-در-منزل/

روش های اصولی تزریق انسولین

انسولین را برای تنظیم قند خون برای بیماران دیابتی تجویز می کنند. علاوه بر این می تواند کنترل قند خون منجر به کاهش وزن نیز شود یعنی در هنگام مصرف انسولین هم قند خون و هم وزن کنترل می شود. فرد مبتلا به دیابت باید بتواند در فرآیند کنترل قند خون خود که با مصرف انسولین همراه است، حداقل 5 درصد وزن خود را کاهش دهد. این امر باعث افزایش تحرک فرد و کاهش وزن او خواهد شد.

بسیاری از افراد هنگام مصرف انسولین برای اولین بار عوارض جانبی را تجربه می کنند که یکی از آنها حالت تهوع است. متخصص برای کمک به چنین بیمارانی داروهای ضد تهوع را برای رفع این شرایط در بیمار تجویز می کند. اما در واقع تنها مشکل این است که انسولین تحت بیمه به بیماران داده نمی شود و بیماران دیابتی باید آن را رایگان دریافت کنند و این دارو بسیار گران است. یکی از مهم ترین نکاتی که در مورد تزریق انسولین باید به آن اشاره کرد این است که بیمار باید روش صحیح تزریق انسولین را بداند. در ادامه با ما در تیم خدمات پرستاری در منزل ارسطو همراه باشید تا روش صحیح تزریق انسولین را بیاموزیم.

مطالعه کنید: نگهداری از سالمند پوشکی

روش ‌های تزریق انسولین

روش های مختلفی برای تزریق انسولین وجود دارد. قلم های انسولین، پمپ های انسولین و دستگاه های تزریق انسولین ابزار دریافت انسولین هستند. پس از ویزیت پزشک در منزل به شما کمک می کنیم تا بهترین روش را برای خود انتخاب کنید. استفاده از سرنگ ساده ترین راه برای تزریق انسولین است. این روش نسبت به روش های دیگر ارزان تر بوده و شرکت های بیمه معمولا آن را پوشش می دهند.

البته این نکته را نباید فراموش کنیم که نحوه تزریق انسولین با سرنگ ها از نظر مقدار انسولین تزریقی و اندازه سوزن متفاوت هستند.

سوزن از پلاستیک ساخته شده اند و پس از استفاده باید دور ریخته شوند. قبلا برای تزریق انسولین از یک سوزن 12.7 میلی متری استفاده می شد. مطالعات اخیر نشان داده است که استفاده از سوزن های ظریف 4، 6 و 8 میلی متری بسته به اندازه توده بدن به همان اندازه موثر است. در نتیجه امروزه تزریق انسولین کمتر از همیشه دردناک شده است.

محل تزریق دقیق انسولین

انسولین به صورت زیر جلدی به بافت چربی زیر پوست تزریق می شود. در این نوع تزریق از یک سوزن کوتاه برای تزریق انسولین به لایه چربی بین پوست و ماهیچه ها استفاده می کنند.

انسولین باید به بافت چربی که درست در زیر پوست قرار گرفته تزریق شود. اگر انسولین را به عمق ماهیچه های خود تزریق کنید، بدن شما آن را بسیار سریعتر جذب می کند. این روش تزریق معمولاً دردناک‌تر بوده و باعث از بین رفتن سریع انسولین می‌شود. حتی تزریق عمیق انسولین می تواند باعث کاهش بیش از حد قند خون شود.

اگر هر روز انسولین دریافت می کنید، باید محل تزریق را تغییر دهید. انجام این کار مهم است، زیرا استفاده مداوم از محل تزریق می تواند منجر به “لیپودیستروفی پیش رونده” شود. در این صورت چربی زیر پوست از بین می رود و یا بد تولید می شود. همین موضوع باعث چاقی یا افسردگی در فرد شده و مانع جذب انسولین خواهد شد.

پرستار سالمند در منزل تهران می تواند نقاط مختلفی را روی شکم بیمار برای تزریق انتخاب کند و هر بار چند سانتی متر از نقطه تزریق قبلی فاصله بگیرد. همچنین می تواند از سایر قسمت های بدن مانند ران، بازو و باسن برای تزریق استفاده کند.

شکم

در میان اندام های تزریق انسولین، شکم در اولویت اول قرار دارد. انسولین به سرعت و با اطمینان از این اندام جذب می شود. شکم نسبت به سایر قسمت های بدن مناسب تر است. برای تزریق، نقطه ای را بین پایین دنده ها و استخوان لگن انتخاب کنید و دقت کنید که از دو طرف ناف 5 سانتی متر فاصله داشته باشد. همچنین از زخم، خال، لک، آسیب به رگ های خونی و رگ های واریسی خودداری کنید. این نواحی می توانند در جذب انسولین اختلال ایجاد کنند.

ران

برای تزریق در ناحیه ران، می توانید در قسمت بالا و خارج ران، در ناحیه ای حدود 10 سانتی متر زیر لگن و 10 سانتی متر بالای زانو تزریق کنید.

بازو

برای تزریق بازو، چربی را در پشت بازو بین شانه و آرنج بزنید. در صورتی که در ابتدای راه هستید و هنوز نمی دانید که چطور باید این کار را انجام دهید بهتر است از تزریقات در منزل مرکز ارسطو کمک بگیرید.

برای تزریق در بازو بهتر است قسمت هایی که در پشت بازو دارای چربی هستند یعنی بین شانه و آرنج قرار دارند استفاده شود.

نحوه تزریق انسولین

برای یادگیری نحوه تزریق انسولین مراحل زیر را دنبال کنید:

مرحله 1

تجهیزات لازم را آماده کنید:

ظرف شیشه ای به نام  ویال برای نگهداری دارو

سوزن و سرنگ

گاز پانسمان

بانداژ

پد الکلی

ظروف مقاوم در برابر سوراخ شدن برای جمع آوری مناسب سوزن ها و سرنگ ها.

دست ها مخصوصا پشت دست ها، بین انگشتان و زیر ناخن هایتان را با آب گرم و صابون بشویید. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) توصیه می کند که این کار را حداقل به مدت 20 ثانیه انجام دهید.

مرحلهٔ ۲

سرنگ را در حالت عمودی (با سوزن رو به بالا) نگه دارید و پیستون را به سمت پایین بکشید تا پیستون به مقدار مورد نظر برای تزریق برسد.

مرحلهٔ ۳

درپوش را از ویال و سوزن انسولین بردارید. اگر این بطری قبلا استفاده شده است، درب بالایی را با یک پد الکلی یا سواب پنبه پاک کنید.

مرحله 4

سوزن را داخل ویال فرو کنید و پیستون را به سمت پایین فشار دهید تا هوا از سرنگ وارد ویال شود. سپس هوا با حجم انسولین از ویال جایگزین می شود.

مرحله 5

سوزن وقتی در ویال جا گرفت بهتر است آن را وارونه کنید. پیستون سرنگ را به سمت پایین بکشید تا قسمت بالای پیستون سرنگ به دوز مورد نظر روی سرنگ برسد.

مرحله 6

اگر حباب هایی در سرنگ وجود دارد، سرنگ را به آرامی فشار دهید تا حباب ها از بین بروند. پیستون سرنگ را فشار دهید تا بالون به ویال برگردد. دوباره پیستون را بکشید تا دوز صحیح را دریافت کنید.

مرحلهٔ ۷

سطوح پایین انسولین پیستون سرنگ را بیرون بکشید و سرنگ را با انگشتان خود طوری نگه دارید که انگار یک دارت در دست گرفته اید.

مرحلهٔ ۸

محل تزریق را با یک پد الکلی تمیز کنید و بگذارید چند ثانیه قبل از تزریق خشک شود.

مرحلهٔ ۹

برای جلوگیری از تزریق به عضله، چند اینچ از پوست محل تزریق را بین انگشتان خود فشار دهید و بلند کنید. سپس سوزن را با زاویه 90 درجه وارد  و  پیستون را فشار دهید و 10 ثانیه صبر کنید. با سوزن های کوچک، نیازی به بلند کردن پوست در ناحیه تزریق نیست.

مرحله 10

بلافاصله پس از وارد کردن سوزن و فشار دادن پیستون، پوست کشیده را آزاد کنید. بعد از تزریق محل را تمیز نکنید. در صورت مشاهده خونریزی در محل تزریق، آن را با فشار گاز سبک کنترل یا بانداژ کنید.

مرحله 11

پس از استفاده، سوزن و سرنگ را در یک ظرف مقاوم در برابر سوراخ شدن قرار دهید.

نکات مهم در زمان تزریق انسولین

هورمونی که به سلول ها کمک می کند  تا گلوکز (قند) را برای انرژی استفاده کند انسولین نام دارد. انسولین مانند کلیدی عمل می کند که به قند اجازه می دهد از خون وارد سلول ها شود. در دیابت نوع 1، بدن از تولید انسولین عاجز است. در دیابت نوع 2، بدن نمی تواند از انسولین به درستی استفاده کند. این باعث می شود که پانکراس انسولین مورد نیاز بدن را تولید نکند. دیابت معمولاً با رژیم غذایی مناسب، ورزش، درمان دارویی (تزریق مقدار لازم انسولین) کنترل می شود. اگر دیابت نوع 1 دارید، برای ادامه زندگی باید انسولین تزریق کنید و بهتر است نحوه تزریق انسولین را خودتان یاد بگیرید. ممکن است در ابتدا دشوار به نظر برسد، اما با کمک پزشک می ‌توانید با موفقیت به خودتان انسولین تزریق کنید. اما اگر کودک انسولینی در منزل دارید بهتر است برای او یک پرستار کودک در منزل با تجربه استخدام کنید تا همیشه در کنار فرزندتان به او در این امر خطیر یاری کند.

برای تزریق آسان تر و موثرتر، نکات زیر را دنبال کنید:

می توانید قبل از اینکه پوست را با الکل تمیز کنید، چند دقیقه با کیسه یخ بی حس کنید.

برای استفاده از پد الکلی، قبل از تزریق صبر کنید تا الکل خشک شود. این می تواند احساس سوزش را کاهش دهد.

از تزریق کردن انسولین به ریشه موهای بدن باید خودداری کرد.

برای ردیابی محل تزریق، از پزشک خود بخواهید که محل های تزریق را روی بدنتان علامت گذاری کند.

قبل از تزریق، حتما به طور دقیق کیفیت انسولین را بررسی کنید.

اگر انسولین را در یخچال نگه داری می کنید، صبر کنید تا به دمای اتاق برسد.

اگر انسولین کدر است، ویال را برای چند ثانیه بین کف دست خود بچرخانید تا محتویات مخلوط شوند. مراقب باشید آن را تکان ندهید.

انسولین در مدت زمان کم بعد از خارج شدن از یخچال نباید کدر شود.

از انسولین غلیظ، بافت دار و تغییر رنگ استفاده نکنید.

از بین‌بردن سوزن، سرنگ و تیغ انسولین پس از تزریق

پس از تزریق سرنگ، سوزن و تیغ را دور بریزید. سوزن ها و سرنگ ها برای محیط زیست خطرناک هستند و باید به درستی دور ریخته شوند.

طبق گزارش آژانس حفاظت از محیط زیست ایالات متحده، مردم سالانه بیش از 3 میلیارد سوزن و سرنگ استفاده می کنند. این محصولات برای افراد دیگر خطرناک هستند و پس از استفاده باید به درستی دور ریخته شوند. شما باید قوانین دفع این مواد را بدانید.

شما در مدیریت دیابت و استفاده از انسولین تنها نیستید. قبل از شروع انسولین درمانی، پزشک و پرستار شما را با این کار آشنا خواهند شد.

اگر برای اولین بار انسولین تزریق می کنید و مشکل یا سوالی دارید، برای مشاوره و راهنمایی با پزشک خود تماس بگیرید.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• https://nurse21 com/تزریق-انسولین-در-بیماران-دیابتی/
• تزریق انسولین
• طرزتزریق انسولین

سوند معده چیست؟

یکی از سخت ترین کارها مراقبت از بیمارانی است که توانایی بلع خود را از دست داده اند که به آنها بیماران گاواژی می گویند. تغذیه صحیح با گاواژ، درمان زخم بستر در آنها و جلوگیری از تجمع ناخالصی ها در ریه بیماران از وظایف مراقبت کننده است. در این مقاله به معرفی سوند معده، مراحل تغذیه و تزریق دارو از طریق لوله، استفاده از لوله معده در جراحی شکم و عوارض استفاده از آن می پردازیم.

سوند معده چیست؟

در برخی موارد، به دلایلی مانند جراحی، بی اشتهایی و اختلالات بلع، نمی توان بیمار را به صورت خوراکی تغذیه کرد. بنابراین تغذیه لوله ای یکی از موثرترین روش ها در این بیماران است. برای تغذیه از طریق لوله گاواژ، این لوله باید از طریق بینی وارد معده شود و تغذیه با آن طولانی مدت و کوتاه مدت است. سوند معده یک لوله بلند و نازک از مواد منعطف و نرم است و برخی از بیمارانی که نیاز به تغذیه طولانی مدت از طریق گاواژ دارند با لوله از بیمارستان مرخص می شوند و در منزل تحت مراقبت قرار می گیرند.

پس نحوه گذاشتن سوند معده یک تخصص است که فقط با ویزیت پزشک در منزل می توان آن را انجام داد و به طور گسترده در علوم پزشکی و درمان انسانی استفاده می شود. در این بیماران تغذیه مناسب برای درمان هر چه سریعتر مورد نیاز است. اگر بیمار نتواند بخورد یا بنوشد، از یک لوله تغذیه برای کمک به بهبودی بیمار در سریع ترین زمان ممکن استفاده می شود.

اگر بیمار تغذیه مناسب نداشته باشد، بدن نمی تواند با بیماری مبارزه کند. علاوه بر این، سیستم ایمنی بدن ضعیف می شود و خطر ابتلا به بیماری در بدن افزایش می یابد.

لوله بینی معده برای رساندن غذا به بدن زمانی که فرد در بلع مشکل دارد استفاده می شود. در این مدت فرد نمی تواند غذا بخورد و بنوشد. لوله گاستروستومی یک لوله بلند و نازک است که غذا را از طریق بینی به معده می برد. این لوله از مواد انعطاف پذیر و نرم ساخته شده است. در برخی موارد بیمار دارای لوله معده از بیمارستان ترخیص شده و نیاز به حمایت هایی مانند پرستاری و مراقبت از بیمار در منزل بیشتر احساس می شود. به همین دلیل می توانند از مراکز خدمات پرستاری درخواست مراقبت در منزل را داشته باشند. موسسه خدمات پرستاری به طور کامل بر روند بهبودی بیمار نظارت دارد.

سوند معده برای چه مواردی استفاده می شود؟

یکی از کاربردهای مهم قرار دادن لوله معده برای کاهش نفخ، تهوع، استفراغ و آسپیراسیون است. سوند معده همچنین در جراحی شکم و آناستوموز برای تخلیه گاز و ترشحات گوارشی استفاده می شود.

بنابراین، انواع مواد مغذی، از جمله غذاها و داروهای بد بو و بد مزه، می توانند به اندازه کافی وارد بدن بیمار شوند بدون آن که او از این موارد اذیت شود. سوند معدع را همچنین می توان در موارد زیر به کار برد:

• می توان بیمار را برای چندین هفته بدون خطر به این روش نگه داشت.
• در صورت لزوم می توانید معده بیمار را در هر زمانی خالی کنید.
• به این ترتیب می توان مقدار زیادی مایعات را به بدن بیمار رساند.
• زمانی که بیمار هوشیار یا نیمه هوشیار است.
• اگر به دلایلی مانند سوختگی شدید، سوءتغذیه، زایمان زودرس، عفونت های حاد و مزمن امکان خوردن غذا از طریق دهان وجود نداشته باشد.
• بیماری هایی که در آن بیمار قادر به نگه داشتن غذا در معده نیست، مانند بی اشتهایی و استفراغ.

چه زمانی بیمار به سوند معده نیاز دارد؟

اگر بیمار نمی تواند غذا و داروها را از طریق دهان ببلعد و دچار اختلال بلع و بی اشتهایی است و یا اگر بیمار تحت عمل جراحی قرار گرفته است و نمی تواند از طریق دهان آب بنوشد، باید از لوله بینی معده برای تغذیه استفاده کند.

تجهیزات مورد نیاز برای تزریق مایعات از طریق لوله معده

برای وارد کردن مایعات از طریق لوله به معده بیمار به تجهیزاتی مانند سرنگ، ظرف حاوی غذای رقیق شده مناسب و ظرف دارای ترازو نیاز است.

نحوه دادن غذا با سوند معده

در ابتدای لوله، مسئول و پرستار سالمند باید دست های خود را به خوبی بشوید. پس از آن برای اطمینان از موقعیت صحیح لوله در معده، سرنگ باید به انتهای لوله وصل شود و پلانجر سرنگ بیرون کشیده شود. اگر مایعی زرد یا سبز رنگ مانند محتویات معده دیدید، می توانید مطمئن شوید که لوله به درستی به معده وصل شده است. به این کار فلاشینگ می گویند. اگر نمی توانید با شستشوی کاتتر معده در نقطه مناسب مطمئن شوید، 20 سانتی متر مکعب هوا را به سرنگ تزریق کنید و آن را وارد لوله معده کنید یا می توانید دست دیگر خود را روی شکم بیمار قرار دهید و جریان هوا را به معده او بررسی کنید. این کار می تواند به شما کمک کند تا مطمئن شوید که لوله به درستی در معده شما قرار دارد.

اگر در حین شستشو بیش از 150 میلی لیتر مایع از معده بیمار خارج شود، نیازی به دادن غذای جدیدی نیست. در این صورت باید محتویات به معده برگردانده شود و پس از چند ساعت معده مجدداً از نظر محتویات معاینه شود. توجه داشته باشید که اگر در حین شستشو احساس نکردید هوا وارد معده می شود یا محتویات معده بیمار را نمی بینید، احتمال حرکت لوله وجود دارد و باید به پزشک و پرستار اطلاع دهید.

مراحل انجام گاواژ مواد غذایی

برای انجام اندازه گیری های تغذیه با لوله برای بیماران در زمانی که icu  در منزل (پرستاری ویژه) است چندین مرحله باید به ترتیب زیر انجام شود:

• برای اینکه غذا به دمای محیط برسد، باید حداقل 45 دقیقه بیرون بماند.
• هنگام گاواژ، بیمار باید نشسته یا نیمه نشسته باشد. بنابراین قبل از شروع گاواژ، بیمار را در وضعیت مورد نظر قرار دهید.
• مراحل جریان را کامل کنید یا سرنگ را در انتهای لوله معده قرار دهید.
• مقدار غذا را جمع آوری کنید و مایع را داخل سرنگ گاواژ بریزید. صبر کنید تا آب به کمک نیروی جاذبه وارد شود. باید از ورود هوا به معده جلوگیری کنید.
• پس از اتمام گاواژ، لوله باید با 30 سانتی متر آب شستشو شود.
• مرحله بعدی بستن گیره سوند است تا غذا از لوله خارج نشود.
• پس از اتمام مرحله، سرنگ باید شسته و برای مرحله بعدی آماده شود.

نکته مهم: پس از پایان معاینه، بیمار باید نیم ساعت تا یک ساعت نیم‌ نشسته بماند. زیرا از ورود غذا به ریه ها (خطر آسپیراسیون) و عفونت ریه (پنومونی) جلوگیری می کند.

نحوه تزریق دارو از طریق سوند معده

در برخی موارد، دارو باید از طریق کاتتر وارد معده بیمار شود، این دارو یک داروی مایع است که به راحتی از طریق کاتتر به معده تزریق می شود. برای اینکه بتوانید داروهای بیمار را به راحتی وارد معدع او کنید باید آنها را کاملا خرد و پودر کرده باشید.

مراحل تزریق دارو از طریق سوند معده

برای تزریق دارو به معده با سوند حتما از تزریقات در منزل کمک بگیرید و مراحل زیر را به ترتیب انجام دهید:

• در این مرحله با توجه به مطالبی که در قسمت نحوه تغذیه توسط لوله برای اطمینان از قرارگیری صحیح لوله گفته شد، باید محل صحیح قرارگیری تیوب بررسی شود.
• قبل از قرار دادن دارو در لوله باید آن را با 30 سی سی آب بشویید.
• اگر دارو به شکل قرص باشد، باید کاملاً خرد شده و در آب داغ حل شود تا تمام ذرات آن جدا شود تا لوله را مسدود نکند.
• مایع حاصل از حل کردن دارو را در آب داخل سرنگ بکشید و به انتهای لوله وصل کنید و در نهایت محلول را در سوند قرار دهید.

نکته مهم: در مورد روش مصرف دارو با پزشک مشورت کنید تا بیمار دارو را با غذا یا با معده خالی مصرف کند.

استفاده از سوند معده پس از شستشوی معده

شستشوی معده برای اهداف مختلفی از جمله کنترل خونریزی گوارشی، دفع ترشحات معده و جلوگیری از حالت تهوع و استفراغ، تعیین محل و سرعت خونریزی و از بین بردن لخته های خون در معده انجام می شود. در این موارد با استفاده از گاستروستومی سوراخی در معده ایجاد می شود تا غذا و مایعات وارد معده شوند. استفاده از سوند معده روشی مفید برای تغذیه بیماران پس از تخلیه معده است. در مقایسه با روش اتصال لوله بینی معده، این روش بهتر است و عوارض کمتری دارد، بیمار می تواند آن را تحمل کند و به راحتی می توان با این روش از بیمار در منزل مراقبت کرد.

کاربرد سوند معده در جراحی های شکم

در جراحی شکم و آناستونوز برای خارج کردن ترشحات و گازهای گوارشی از لوله معده استفاده می شود. استفاده از لوله معده به جز در مواردی که کاملا ضروری است مفید نیست و می تواند عوارض و مشکلاتی را برای بیمار ایجاد کند. سه روش گاستروستومی زیر جلدی یا (PEG) از طریق پوست، روش لاپاراسکوپی و جراحی باز وجود دارد و مدت زمان عمل حدود 30 تا 40 دقیقه است.

رایج ترین روش کاتتریزاسیون گاستروستومی است که به آندوسکوپ نیاز دارد و توسط رادیولوژی در منزل هم می توان آن را انجام داد. در این روش یک لوله باریک و انعطاف پذیر با دوربین و یک نور کوچک به درون معدع بیمار فرستاده می شود. این روش برای اطمینان از اینکه لوله از طریق دهان وارد معده می شود و موقعیت صحیح لوله را پیدا می کند استفاده می شود.

در طی عمل لاپاراسکوپی، چندین برش در شکم ایجاد می کنند و یک تلسکوپ کوچک وارد شده تا پزشک بتواند شکم و نواحی اطراف آن را مشاهده کند.

جراحی باز روش خوبی برای قرار دادن لوله گاستروستومی است و در صورتی که آناتومی بیمار اجازه استفاده از روش لاپاراسکوپی را نمی دهد از آن استفاده می  کنند.

عوارض سوند معده چیست؟

لوله شکمی وسیله ای خارجی است که از بیرون وارد معده بیمار شده تا بیمار مشکلاتی مانند درد، تنگی نفس، گرفتگی بینی و مشکلات دیگر را تجربه نکند. بسیاری از بیماران هنگام استفاده از سوند معده احساس ناخوشی می کنند، بنابراین پزشکان باید با دقت و در صورت لزوم استفاده از لوله شکمی را تجویز کنند. اگر بیمار برای مدت طولانی از لوله معده استفاده کند، ممکن است در بینی خود زخم ایجاد کند.

در صورتی که پس از مرخص شدن بیمارتان نیاز به پرستار یا پزشک متخصص داشتید می توانید با خدمات پرستاری در منزل ارسطو تماس گرفته و از خدمات ما در بهترین حالت ممکن استفاده کنید.

عنوان های جستجو شده برای این مطلب:

• https://nurse21 com/سوند-معده-چیست؟/
• سونداژ معده